ΠΟΙΗΜΑΤΑ ΚΑΙ ΤΡΑΓΟΥΔΙΑ ΓΙΑ ΤΗΝ 28η ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ

ΠΟΙΗΜΑΤΑ ΓΙΑ 28η ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ

Ι

ΕΙΡΗΝΗ

Όταν κάνουνε πόλεμο

Όταν κάνουνε πόλεμο
η γη έχει πονόλαιμο
πονάει η καρδιά της
και κλαίνε τα παιδιά της

κι όλο κάνουνε πόλεμο
κι άντε με τον πονόλαιμο
τον άρρωστο λαιμό της
από τον πόλεμο της

Ενάντια στον πονόλαιμο
στον πόνο και στον πόλεμο
υπάρχει μια ασπιρίνη
άνθρωποι πέστε ΕΙΡΗΝΗ

Γ.Μαρίνος

Ειρήνη

Σε  κάθε  Εθνική  γιορτή

είμαι  περήφανο  πολύ

νιώθω  μια  χαρά  μεγάλη

που  δεν  σκύβω  το  κεφάλι

           

Και  σκέφτομαι  πως  οι  λαοί

που  έχουν  πόλεμο  στη  γη

τώρα  πρέπει  να  καθίσουν

και  το  πρόβλημα  να  λύσουν.

             

Η  έχθρα  τους  να  ξεχαστεί

και  συμφωνία  να  γραφεί

 Πόλεμος  ποτέ  μη  γίνει 

πάντα  να 'χουμε  ΕΙΡΗΝΗ 

Ειρήνη

Τ' όνειρο του παιδιού είναι η ειρήνη.
Τ' όνειρο της μάνας είναι η ειρήνη.
Τα λόγια της αγάπης κάτω απ' τα δέντρα,
είναι η ειρήνη.

Ο πατέρας που γυρνάει τ' απόβραδο μ' ένα φαρδύ χαμόγελο στα μάτια
μ' ένα ζεμπίλι στα χέρια του γεμάτο φρούτα
κ' οι σταγόνες του ιδρώτα στο μέτωπό του
είναι όπως οι σταγόνες του σταμνιού που παγώνει το νερό στο παράθυρο,
είναι η ειρήνη.

Όταν οι ουλές απ' τις λαβωματιές κλείνουν στο πρόσωπο του κόσμου
και μες στους λάκκους που 'σκαψαν οι οβίδες φυτεύουμε δέντρα
και στις καρδιές που 'καψε η πυρκαϊά δένει τα πρώτα της μπουμπούκια η ελπίδα
κ' οι νεκροί μπορούν να γείρουν στο πλευρό τους και να κοιμηθούν δίχως παράπονο
ξέροντας πως δεν πήγε το αίμα τους του κάκου,
είναι η ειρήνη.

Ειρήνη είναι η μυρωδιά του φαγητού το βράδι,
τότε που το σταμάτημα του αυτοκίνητου στο δρόμο δεν είναι φόβος,
τότε που το χτύπημα στην πόρτα σημαίνει φίλος, 
και το άνοιγμα του παράθυρου κάθε ώρα σημαίνει ουρανός
γιορτάζοντας τα μάτια μας με τις μακρινές καμπάνες των χρωμάτων του,
είναι η ειρήνη.

Ειρήνη είναι ένα ποτήρι ζεστό γάλα κ' ένα βιβλίο μπροστά στο παιδί που ξυπνάει.
Τότε που τα στάχυα γέρνουν τόνα στ' άλλο λέγοντας: το φως το φως, το φως,
και ξεχειλάει η στεφάνη του ορίζοντα φως
είναι η ειρήνη.

Τότε που οι φυλακές επισκευάζονται να γίνουν βιβλιοθήκες,
τότε που ένα τραγούδι ανεβαίνει από κατώφλι σε κατώφλι τη νύχτα
τότε που τ' ανοιξιάτικο φεγγάρι βγαίνει απ' το σύγνεφο
όπως βγαίνει απ' το κουρείο της συνοικίας φρεσκοξυρισμένος ο εργάτης το Σαββατόβραδο
είναι η ειρήνη.

Τότε που η μέρα που πέρασε
δεν είναι μια μέρα που χάθηκε
μα είναι η ρίζα που ανεβάζει τα φύλλα της χαράς μέσα στο βράδι
κ' είναι μια κερδισμένη μέρα κ' ένας δίκαιος ύπνος
τότε που νιώθεις πάλι ο ήλιος να δένει βιαστικά τα κορδόνια του
να κυνηγήσει τη λύπη απ' τις γωνιές του χρόνου
είναι η ειρήνη.

Ειρήνη είναι οι θημωνιές των αχτίνων στους κάμπους του καλοκαιριού
είναι τ' αλφαβητάρι της καλοσύνης στα γόνατα της αυγής.
Όταν λες: αδελφέ μου — όταν λέμε: αύριο θα χτίσουμε
όταν χτίζουμε και τραγουδάμε
είναι η ειρήνη.

Τότε που ο θάνατος πιάνει λίγο τόπο στην καρδιά
κ' οι καμινάδες δείχνουν με σίγουρα δάχτυλα την ευτυχία,
τότε που το μεγάλο γαρύφαλλο του δειλινού
το ίδιο μπορεί να το μυρίσει ο ποιητής κι ο προλετάριος
είναι η ειρήνη.

Η ειρήνη είναι τα σφιγμένα χέρια των ανθρώπων
είναι το ζεστό ψωμί στο τραπέζι του κόσμου
είναι το χαμόγελο της μάνας.
Μονάχα αυτό.
Τίποτ' άλλο δεν είναι η ειρήνη.
Και τ' αλέτρια που χαράζουν βαθειές αυλακιές σ' όλη τη γης
ένα όνομα μονάχα γράφουν:
Ειρήνη. Τίποτ' άλλο. Ειρήνη.

Πάνω στις ράγες των στίχων μου
το τραίνο που προχωρεί στο μέλλον
φορτωμένο στάρι και τριαντάφυλλα
είναι η ειρήνη.

Αδέρφια μου,
μες στην ειρήνη διάπλατα ανασαίνει
όλος ο κόσμος με όλα τα όνειρά του.
Δόστε τα χέρια, αδέρφια μου, 
αυτό 'ναι η ειρήνη.

                                                                         Γ.Ρίτσος

Ειρήνη

Η ειρήνη είναι ζεστή φωλιά
γεμάτη ολόχαρα πουλιά
είναι ήλιος και λουλούδια
και γέλια και τραγούδια

Η ειρήνη πόρτα είναι ανοιχτή
κι είναι χαρά κι είναι γιορτή
είναι φλουριά κι αστέρια
στα κουρασμένα χέρια

Έχει η μανούλα τα παιδιά
κόκκινα μήλα στην ποδιά
κι έχει η γιαγιά τα αγγόνια
σαν λούλουδα στα κλώνια

Τραγούδια ακούς μες στα σχολειά
στις φάμπρικες και στα χωριά
κι είναι το ζεστό καρβέλι
μοσκοβολιά και μέλι.

  Χάρης Σακελλαρίου

........................................................................................................................

Η ΣΗΜΑΙΑ

.Στη σημαία μας

Της πατρίδας μου η σημαία 
έχει χρώμα γαλανό
και στη μέση χαραγμένο
έναν κάτασπρο σταυρό

Κυματίζει με καμάρι
δε φοβάται τον εχθρό
σαν τη θάλασσα είναι γαλάζια
και λευκή σαν τον αφρό

Αδαμ Μαντούδης

Η σημαιούλα μου

Τη σημαιούλα μου κρατώ

και με καμάρι περπατώ.

Την ανεμίζω πιο ψηλά.

Τη βλέπει ο ήλιος και γελά.

Για χάρη της κι ο ουρανός

Γίνεται ακόμα πιο λαμπρός.

Τη δείχνω τώρα στο γιαλό.

Το κύμα πιάνει το χορό.

Η Σημαία

Με καμάρι περπατώ

και στο χέρι σε κρατώ

δίχρωμη σημαία.

Κυματίζεις με χαρά

σε χαϊδεύει τρυφερά

τ’ απαλό αγέρι.

Με αγάπη σε θωρώ

σε κρατώ σα θησαυρό

στο μικρό μου χέρι.

Η  Σημαία

Πάντα κι όπου σε αντικρίζω
με λαχτάρα σταματώ
και περήφανα δακρύζω
ταπεινά σε χαιρετώ

Δόξα αθάνατη στολίζει
κάθε θεία σου πτυχή
και μαζί σου φτερουγίζει
της πατρίδας η ψυχή.
   
    Ι.Πολέμης

...........................................................................................................

ΤΟ ΟΧΙ

Ο τσολιάς

Τη φουστανέλα φόρεσα

το μυτερό τσαρούχι

κι έκανα πάνω στα βουνά

το φοβερό γιουρούσι.

Με του σπαθιού μου την αιχμή

με την κραυγή «Αέρα»

κυνήγησα τους Ιταλούς

στην Κορυτσά πιο πέρα.

Ελληνόπουλο

Είμ’ ελληνόπουλο

το’χω καμάρι.

Νιώθω στα στήθη μου

καρδιά  λιοντάρι.

Είμ’ ελληνόπουλο

κι ως τα στερνά μου

θα’ναι ελεύθερα

ο νους και η καρδιά μου.

Η Ελληνοπούλα

Είμαι εγώ μια Ελληνοπούλα

που σα μια Σουλιωτοπούλα

αγαπώ με την καρδιά μου

την πατρίδα τη γλυκιά μου.

Κι αν εχθρός μας έρθει πάλι

με σκοπό να μας προσβάλλει

ΟΧΙ δεν θα τον αφήσω

και θα του φωνάξω ΠΙΣΩ.

Η Ελληνοπούλα

Ήμουν Ελληνοπούλα

με φλόγα στην ψυχή.

Μια μέρα του Σαράντα

στης Πίνδου την κορφή

έπεσα εκεί για πάντα

πατρίδα μου γλυκιά

θυσία για την Ελλάδα

και για την Λευτεριά.

Τα Ελληνόπουλα

Ελληνόπουλα ένα κι  ένα
διαλεχτά και προκομμένα
είμαστε για την Πατρίδα
μια τρανή χαρά και ελπίδα.

Την Ελλάδα τη γλυκιά μας
κλείνουμε όλα στην καρδιά μας
και γι αυτή θα ζούμε πάντα
Ζήτω!Ζήτω το Σαράντα.

       Αθ.Παπαθανασίου

Η Ελευθερία

Χαρά μεγάλη έχουμε

ελεύθεροι που ζούμε

και σήμερα γιορτάζουμε

γελάμε, τραγουδούμε.

Ζήτω, παιδιά η Λευτεριά

Ζήτω η Ελευθερία

Στον κόσμο όλο δώσαμε

χαρά και ευτυχία.

ΟΧΙ

Ένα όχι στον εχθρό σου,

όπως έκανες και πάντα

βροντοφώνησες Ελλάδα

και το θρυλικό Σαράντα!

Και το πήρανε τα νιάτα

της πατρίδας το λουλούδι

και το κάμανε με πίστη,

εγερτήριο τραγούδι.

Εθνική γιορτή

Γιορτάζει η Πατρίδα 

μεγάλη χαρά

σιμά της η δόξα 

μ' ολάσπρα φτερά

Γιορτάζει η Πατρίδα

 σε κάθε μεριά

μυρίζουν οι δάφνεs 

γελά η λευτεριά.

Σ' αυτή τη γιορτή της

ελάτε παιδιά.

Ψηλά τη σημαία

Ψηλά την καρδιά

Γιορτάζουμε το Όχι

Εστολίσαμε την τάξη
με της δάφνης τα κλωνάρια
να γιορτάσουμε και φέτος
τα γενναία παλικάρια.

Εστολίσαμε την τάξη
Με ωραία σημαιάκια
Και γιορτάζουμε το ΌΧΙ
Του σχολείου μας τα παιδάκια.

.Η γιορτή του Όχι

Κάτω απο την σημαία
στο σχολειό μπροστά
τα παιδιά γιορτάζουν
τα Ελληνόπουλα

Όχι στους τυράννους
Όχι στη σκλαβιά
Ζήτω η ειρήνη
Ζήτω η λευτεριά

Ύστερα στο ηρώο
στέκουν σιωπηλά
κι ακουμπούν στην πλάκα
 αγριολούλουδα λευκά

Κωστας Καλαπανίδας

ΤΡΑΓΟΥΔΙΑ

Βάζει ο Ντούτσε τη στολή του Βάζει ο Ντούτσε τη στολή του και τη σκούφια την ψηλή του μ’ όλα τα φτερά. (2) Και μια νύχτα με φεγγάρι την Ελλάδα πάει να πάρει βρε το φουκαρά. (2) Ωχ! Τον τσολιά μας το λεβέντη βρίσκει στα βουνά.. και ταράζουν τον αφέντη το μακαρονά. Αχ, Τσιάνο, θα τρελαθώ Τσιάνο, με τους τσολιάδες ποιος μου είπε να τα βάνω; Ξεκινάει την άλλη μέρα μα και πάλι ακούει: «Αέρα!» από τον τσολιά. (2) Δρόμο παίρνει και δρομάκι και πηδάει το ποταμάκι ξέρει τη δουλειά. (2) Ωχ! Τρώει τις σφαίρες σαν χαλάζι από τον τσολιά κι όλο στρατηγούς αλλάζει για να βρει δουλειά. Αχ, Τσιάνο, θα τρελαθώ Τσιάνο και στείλε γρήγορα τα μαύρα μου να βάνω.

Τα παιδιά ζωγραφίζουν στον τοίχο

Τα παιδιά ζωγραφίζουν στον τοίχο

δυο καρδιές κι έναν ήλιο στη μέση, 

(παίρνω φως απ'τον ήλιο

και φτιάχνω την αγάπη

και μου λες ... πως σ'αρέσει.)(2)

Τα παιδιά τραγουδάνε στους δρόμους,

η φωνή τους τον κόσμο αλλάζει

(τα σκοτάδια σκορπάνε

κι η μέρα λουλουδίζει

σαν ανθός... στο περβάζι.)(2)

Ένα σύννεφο είν' η καρδιά μας,

η ζωή μας γιορτή σε πλατεία

(σ'αγαπώ κι ο απέραντος κόσμος

πόσο μοιάζει...με μικρή πολιτεία)(2)

Ο Δρόμος

(Μ. Λοϊζος - Κ. Μητροπούλου)

Ο δρόμος είχε τη δική του ιστορία, 

κάποιος την έγραψε στον τοίχο με μπογιά. 

Ήταν μια λέξη μοναχά :"ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ" 

είπανε, όμως πως την έγραψαν παιδιά. 

Ύστερα κύλησ' ο καιρός κι η Ιστορία, 

πέρασε εύκολ' απ' τη μνήμη στην καρδιά. 

Ο τοίχος έγραφε 'Μοναδική Ευκαιρία ! 

Εντός πωλούνται πάσης φύσεως υλικά !' 

Τις Κυριακές από νωρίς στα καφενεία 

κι ύστερα γήπεδο, στοιχήματα, καυγάς. 

Ο δρόμος είχε τη δική του ιστορία 

κι ύστερα είπαν πως την έγραψαν παιδιά.

Το ακορντεόν Στη γειτονιά μου την παλιά είχα 'ενα φίλο, που ήξερε και έπαιζε ακορντεόν. Όταν τραγούδαγε φτυστός,ήταν ο ήλιος φωτιές στα χέρια του άναβε το ακορντεόν. Μα ένα βράδυ σκοτεινό σαν όλα τα άλλα, κράταγε τσίλιες  παίζοντας ακορντεόν. Γερμανικά καμιόνια,φάνηκαν στη μάντρα και μια ριπή σταμάτησε το ακορντεόν. Το αρχινισμένο σύνθημα πάντα μου μένει, όταν ακούω από τότε ακορντεόν κι έχει σαν στάμπα τη ζωή μου σημαδέψει δε θα περά-δε θα περάσει ο φασισμός.(δις)

Ο Ναπολιτάνος

Μελαχρινέ Ναπολιτάνο
ο πόλεμος είναι φριχτός
εσύ μαχαίρωσες τον Πάνο
μετά σε σκότωσε κι αυτός

Τώρα κοιμάστε αγκαλιασμένοι
όπως το θέλησε ο θεός
να 'ναι οι λαοί αδελφωμένοι
Μαύροι , λευκοί , ένας λαός

Εσύ στη Νάπολη μπαρμπέρης
κι αυτός ψαράς στο Αιτωλικό
να μάθεις δεν θα καταφέρεις
πώς φτάσατε στο φονικό

Τώρα κοιμάστε αγκαλιασμένοι
όπως το θέλησε ο θεός
να 'ναι οι λαοί αδελφωμένοι
Μαύροι , λευκοί , ένας λαός

Κορόιδο Μουσολίνι      


Με το χαμόγελο στα χείλη,
πάν' οι φαντάροι μας μπροστά
και γίνανε οι Ιταλοί ρεζίλι,
γιατ' η καρδιά τους δεν βαστά.

Κορόιδο Μουσολίνι,
κανείς σας δεν θα μείνει,
εσύ και η Ιταλία,
η πατρίδα σου η γελοία,
τρέμετε όλοι το χακί.

Δεν έχεις διόλου μπέσα
κι όταν θα μπούμε μέσα,
ακόμη και στη Ρώμη γαλανόλευκη
θα υψώσουμε σημαία ελληνική.

Βρέχει και κάτω από την τέντα,
δεν κάνουν βήμα προς τα μπρος
και γράφουν τ' ανακοινωθέντα,
φταίει ο κακός καιρός.

Κορόιδο Μουσολίνι,
κανείς σας δεν θα μείνει,
εσύ και η Ιταλία,
η πατρίδα σου η γελοία,
τρέμετε όλοι το χακί.

Δεν έχεις διόλου μπέσα
κι όταν θα μπούμε μέσα,
ακόμη και στη Ρώμη γαλανόλευκη
θα υψώσουμε σημαία ελληνική.

Γυναίκες  ηπειρώτισσες

Γυναίκες Ηπειρώτισσες
μέσα στο χιόνι πάνε
κι οβίδες κουβαλάνε
θεέ μου τι τις πότισες
και δεν αγκομαχάνε

Γυναίκες Ηπειρώτισσες
ξαφνιάσματα της φύσης
εχθρέ γιατί δε ρώτησες
ποιον πας να κατακτήσεις
Γιαννιώτισσες Σουλιώτισσες
ξαφνιάσματα της φύσης
εχθρέ γιατί δε ρώτησες
ποιον πας να κατακτήσεις

Γυναίκες απ’ τα σύνορα
κόρες γριές κυράδες
φωτιά μες τους βοριάδες
εσείς θα είστε σίγουρα
της λευτεριάς μανάδεs

Γυναίκες Ηπειρώτισσες
ξαφνιάσματα της φύσης
εχθρέ γιατί δε ρώτησες
ποιον πας να κατακτήσεις
Γιαννιώτισσες Σουλιώτισσες
ξαφνιάσματα της φύσης
εχθρέ γιατί δε ρώτησες
ποιον πας να κατακτήσεις

Έχω δύο μάτια 

'Έχω δύο μάτια,

έχω μία μύτη,

έχω ένα στόμα

κι ένα λαιμό.

Είναι δικά μου και μου τα παίρνουν

αυτοί πού κάνουν τον πόλεμο

'Έχω δύο μάτια,

έχω μία μύτη,

έχω ένα στόμα

και μία καρδιά.

Και αγαπώ τούς λαούς του κόσμου

κίτρινα μαύρα καί άσπρα παιδιά.

Που 'χουν δύο μάτια

που 'χουν μία μύτη

που 'χουν ένα στόμα

κι ένα λαιμό.

Είναι δικά μας και μας τα παίρνουν

αυτοί πού κάνουν τον πόλεμο.  

Δεν θέλω όπλα, 
δεν θέλω πόλεμο 
γιατί σκοτώνονται τα παιδιά!
Γι΄αυτό και εγώ 
τώρα φωνάζω:

ΕΙΡΗΝΗ σε όλους

ΕΙΡΗΝΗ παιδιά!

Σαν σήμερα παιδιά

Σαν σήμερα παιδιά,
οι Ιταλοί με τα φτερά,
ζητούν απ΄ την Ελλάδα μας
να πάρουν τα κλειδιά (δις οι 2 τελευταίοι στίχοι)

Στης Τήνου το νησί,
χωρίς καμιά αφορμή,
χτυπούν την «Έλλη» μας παιδιά
και τη βουλιάζουν στα νερά (δις οι 2 τελευταίοι στίχοι)

 Και τότε η Ελλάς, 
φαντάρος και τσολιάς
«Αέρα» τους φωνάζουνε
και οι Ιταλοί τρομάζουνε (δις οι 2 τελευταίοι στίχοι)

Τα ραφτικά της γιαγιάς

Ντούμπι λάλουμ λίλι λίλι μπαμ μπαμ

Ντούμπι λάλουμ λίλι λίλι μπαμ μπαμ μπαμ

Λίλι μπαμ μπαμ λίλι μπαμ μπαμ

Λίλι λίλι μπαμ μπαμ λίλι λίλι μπαμ

Πήρανε τις κουβαρίστρες

Και τις κάναν πολεμίστρες

Κι η γιαγιά κλωστή δε θα βρει

Ούτε άσπρη ούτε μαύρη

Πήρανε και τα βελόνια

Και τα κάνανε κανόνια

Κι η γιαγιά μπροστά στη πόρτα

Φύτρωσε σαν τα άγρια χόρτα

Ντούμπι λάλουμ λίλι λίλι μπαμ

Ντούμπι λάλουμ λίλι λίλι μπαμ μπαμ μπαμ

Λίλι μπαμ μπαμ λίλι μπαμ μπαμ

Λίλι λίλι μπαμ μπαμ λίλι λίλι μπαμ

Πήρανε και τα κουμπάκια

Και τα κάναν στρατιωτάκια

Κι η γιαγιά που λέτε

Στην αυλή σταυροκοπιέται

Πήρανε τη δακτυλήθρα

Και την κάναν κολυμπήθρα

Να βαφτίσουν το παιχνίδι

Που η γιαγιά το ξέρει ήδη

Ντούμπι λάλουμ λίλι λίλι μπαμ

Ντούμπι λάλουμ λίλι λίλι μπαμ μπαμ μπαμ

Λίλι μπαμ μπαμ λίλι μπαμ μπαμ

Λίλι λίλι μπαμ μπαμ λίλι λίλι μπαμ

Κι η γιαγιά τα ραφτικά σας

Τα επέταξε μακριά της

Κι έδωσε παντού ειρήνη

Και στα εγγόνια κρίνους δίνει

Ντούμπι λάλουμ λίλι λίλι μπαμ

Ντούμπι λάλουμ λίλι λίλι μπαμ μπαμ μπαμ

Λίλι μπαμ μπαμ λίλι μπαμ μπαμ

Λίλι λίλι μπαμ μπαμ λίλι λίλι μπαμ

ΕΙΡΗΝΗ

Ειρήνη χάραζε και χαρά στην πλάση, 

σε μεγάλους και παιδιά, σ’ ουρανούς και δάση.

Αχ ειρήνη, ειρήνη μας, έλα στα παιδάκια, έλα στα παιδάκια, 

να ξεχάσουν πόλεμους, πίκρες και φαρμάκια.

Και τελειώνω με τον πολυαγαπημένο μου Νίκο Ξυλούρη